Tak sobie zerkam co jakiś czas na "Rozmowy w toku". To co na pierwszy rzut oka widać w relacjach osób, które opowiadają o sobie i swoim życiu, to ogromna potrzeba bycia kochanym i maniakalna wręcz konieczność utrzymania partnera przy sobie.
Oczywiście nie ma nic złego w tym, że niemal każdy człowiek chce być kochanym, bo to naturalne uczucie. A nawet determinująca całe nasze życie konieczność. Chciałabym, aby każdy człowiek na świecie, który chce być w szczęśliwym związku, miał taki związek oparty na miłości i wzajemnym szacunku.
Problem pojawia się wtedy, gdy z jakiegoś powodu zapominamy o sobie i o swoich faktycznych potrzebach, a życie zamienia się w niekończący się serial pt. "W pogoni za utopią". Niemal powszechny obowiązek posiadania partnera, który narzuca się nam już od najmłodszych lat, powoduje, że bycie samemu traktowane jest jako dziwaczna fanaberia lub przeciwnie, pokazuje osoby żyjące samotnie, jako niewartościowe (bo przecież, jakby to był fajny człowiek, to by miał partnera, a tak to pewnie nikt go nie chce...!).
Nie wiem, jak mocno to drugie przekonanie jest zakorzenione w naszych umysłach, bo nie prowadziłam badań na ten temat, ale gdyby podać 95% osób żyjących w naszym kraju, jako zwolenników tego stwierdzenia, to pewnie nie pomyliłabym się zbytnio. Oczywiście na poziomie świadomym większość z nas, zaprzeczyła by takiemu stwierdzeniu. Jednak na poziomie podświadomym, na którym żyją swoim życiem pielęgnowane przez lata nasze najstarsze i najmocniejsze przekonania, nie da się temu zaprzeczyć. Można oczywiście snuć domysły, że przecież istnieje dość duża społeczność singli i są to ludzie szczęśliwi, rozrywkowi, spełniający swoje pasje i rozwijający się zawodowo. Nie zaprzeczam. Tyle tylko, że jeśli spojrzeć na tę grupę to średnia wieku singli oscyluje w granicach ok. 35 lat. I to jest niejako wiek, który obecnie jako społeczeństwo traktujemy jako wiek młodości. Osoby w starszym wieku zaczynają być traktowane jako OSOBY SAMOTNE.
Wcześniej wiek uznany za idealny do wchodzenia w związki małżeńskie (czy też rzadziej partnerskie) był niższy. Dzisiaj ze względu na rozwój społeczny, medyczny czy technologiczny ten wiek się przesunął. Nie zmienia to jednak faktu, że przesunięcie wieku o 5 czy 10 lat, nie zwalnia nas ze społecznego obowiązku założenia rodziny. Ten dodatkowy czas, to tak naprawdę odroczenie tego, czego wymaga od człowieka społeczeństwo. Jeśli się odpowiednio nie pospieszymy staniemy się ludźmi samotnymi.
Samotność w potocznym ujęciu jest synonimem braku sukcesu życiowego. Osobę samotną traktuje się jak piąte koło u wozu - nie wiadomo o czym z nią rozmawiać, nie wiadomo jak traktować. W przypadku młodych singli świetnie tę sytuację ilustruje film "Dziennik Bridget Jones". Im starszy jest człowiek samotny tym przeważnie mniej ma kontaktów z innymi ludźmi, którzy są zajęci swoim życiem, dziećmi, wnukami, więc tym samym gorzej znosi swoją samotność.
Samotność w tym ujęciu jawi się jako dopust boży, jako kara za coś czego sami nie rozumiemy. Wielu osobom trudno jest zrozumieć, że mimo tego, że są fajni, mili, sympatyczni nie znajdują swojej połówki życiowej. Nie rozumieją CO powoduje to, że są sami. A taka postawa skutecznie psuje im samopoczucie. Zaczynają myśleć że może są niewiele warci, skoro NIKT ICH NIE CHCE. I na wpół świadomie na wpół nieświadomie zaczynają odcinać się od innych, pogłębiając swoją samotność.
Mało kto znajduje przyjemność z obcowania sam na sam ze sobą. Zupełnie niesłusznie. Jeśli odrzuci się "społeczny obowiązek POSIADANIA partnera życiowego" ze swojej głowy, to wreszcie będzie można pobyć sam na sam ze sobą, poznać się lepiej, polubić, zobaczyć kim się naprawdę jest, gdy nie musi się trwać w określonej roli społecznej.
To polubienie bycia sam na sam ze sobą jest szczególnie ważne, ponieważ jeśli nie jest się autentycznym względem siebie samego, nie będzie się autentycznym względem innych. Jeśli nie znasz siebie dobrze, to nie jesteś w stanie przewidzieć, jak Ty i Twoje przekonania oraz związane z nimi Twoje emocje poradzicie sobie w związku z drugim człowiekiem. Ta niewiedza niemal na wstępnie utrudnia wchodzenie w relacje oparte na wzajemnym szacunku. Nie można mówić o szacunku do drugiej osoby, jeśli w najmniejszy sposób manipulujemy jej uczuciami czy reakcjami. Nie można mówić o szczerej miłości do drugiej osoby, gdy nie rozumiemy w pełni siebie.
Na rynku wydawniczym czy też poradniczym pełno jest podręczników, kursów i specjalistów, którzy pokazują techniki wychodzenia z niewłaściwych relacji i czy tworzenia właściwych relacji partnerskich. Ale to tylko technika - narzędzie służące czemuś. Tylko rzadko kto zadaje sobie pytanie "czemu ma to służyć w dalszej perspektywie".
Technika "jak zrobić coś" jest drugorzędna względem tego, w którą stronę kierujemy nasze życie. Podstawą jest zrozumieć PO CO chcemy coś zrobić i NA ILE to nasza własna potrzeba, a na ile zdeterminowana przez osoby trzecie. Dopiero taka wiedza pozwala zrozumieć własne postępowanie, i na tej podstawie budować swoje życie. Na własnych potrzebach, a nie mamy, taty, babci, dziadka, cioci, wujka, koleżanki czy kolegi! Bez tego można kręcić się w kółko, bez przerwy popełniać te same błędy, czuć się nie do końca spełnionym, nie rozumieć czemu spotykają nas takie, a nie inne sytuacje czy osoby.
"Sprawdź, czy nie trafiłaś na chłopaka, który najbardziej na świecie kocha Twoje pieniądze…, Jak podrywać z klasą?, ABC zdrady…, Czy jestem w związku z materialistą?, Chcesz naprawić swój związek? Podpisz z mężem KONTRAKT MAŁŻEŃSKI, Jakie mogą być symptomy zdrady?, Zamiast szpiegować męża, zostań wirtualnym detektywem!, Masz nieposłuszne dziecko? Podpisz z nim kontrakt!, Sprawdź, czy Ty i Twój chłopak jesteście dla siebie stworzeni, Czy wiesz, co Twoja córka robi na "urwanym filmie"?, Zły dotyk księdza, Nie chcę być już dziewicą!, Czym może się skończyć znajomość z mężczyzną z wyrokiem?, O co zakładają się laski na imprezie?, " - to tylko kilka popularnych tematów. Co więcej uważam, że to ważne tematy i obowiązkowo należy o tym rozmawiać, pisać uczyć, by jak najwięcej osób mogło wyjść z dołka w którym się znalazło. Ale to sprawa wtórna. Gdyby dana osoba była wychowana z czułością i nauczona szacunku do siebie, tego typu programy nie miały by widowni. I to jest życiowym priorytetem.
PS. Wbrew pozorom nie jestem zwolenniczką życia w parze lub w samotności. Jestem zwolenniczką życia w taki sposób, który daje największą możliwą satysfakcję danemu człowiekowi :)
5 komentarzy:
Fantastyczna Aneta i jak zawsze wspaniałe wpisy! Dziękuję!
Pozbycie się ograniczeń społecznych w swoim umyśle to pierwszy krok do wolności :)
Myślę że uwolnienie się od wpływu ludzi z naszego otoczenia wymaga ogromnej siły charakteru!Uświadomienia sobie swoich zalet i wad.Całkowitej akceptacji,bez poczucia winy a to oznacza żmudną pracę nad własnym rozwojem.Ponieważ trzeba mieć odwagę aby walczyć ze stereotypami które są w nas mocno zakorzenione.
Miłość to rozmowa zarówno dusz jak i ciał. Ludzie, którzy się kochają powinni dzielić z sobą intymność, gdyż w ten sposób wzrasta ich miłość. Poprzez dotyk ludzie dają sobie przyjemność i ich zaangażowanie w relację wzrasta. Małe dziecko, gdy przychodzi na świat zaraz po urodzeniu potrzebuje dotyku matki, przytulenia. Poprzez dotyk buduje z nią więź. Gdy jest przytulane czuje się dobrze, czuje się chciane i kochane. Tak powinno być, gdy zaraz po urodzeniu matka nie przytula dziecka odrzuca je w świecie psychicznym i jest wrogo do niego nastawiona, dla dziecka dzieje się największa krzywda. Takie dziecko już nigdy nie będzie potrafiło dzielić bliskości z innym człowiekiem, gdyż odrzucone przez matkę nie nauczyło się dzielić miłością i obcować z drugim człowiekiem. Jako ludzie dorośli potrzebujemy dotyku kochanej osoby, potrzebujemy przytulania i pieszczot. To jest jak najbardziej normalne. Jeżeli ktoś nie potrzebuje kontaktu intymnego z osobą, którą kocha warto, by zastanowił się, czy nie dotyczy go sytuacja, którą opisuje w tym poście. Mianowicie czy matka nie odrzuciła takiej osoby, zaraz po porodzie nie obdarowując dotykiem, przytulanie i miłością. Dzielenie się intymnością z ukochana osoba daje człowiekowi przyjemność i tak naprawdę przetrwanie miłości jest uzależnione od dawania sobie przyjemności przez intymny kontakt. Jeżeli tej intymności zabraknie najprawdopodobniej miłość po jakimś czasie wygaśnie. Kochamy to, co obiecuje nam przyjemność, unikamy tego co obiecuje nam ból. Niespełnienie prowadzi do bólu i tak naprawdę sprawia, że człowiek oddala się od osoby, która to niespełnienie powoduje. To jest jak najbardziej naturalne zjawisko ochrony własnej psychiki. Jeżeli obietnica przyjemności składana przez ukochana osobę nie zostaje dotrzymana, człowiek czuje zawód i zapewne pójdzie szukać innego źródła przyjemności. Noworodek żeby rozkwitł potrzebuje doświadczania przyjemności w kontakcie z matką. Tak samo kochanek żeby rozkwitł potrzebuje doświadczania przyjemności z kochanką. W obydwu przypadkach, gdy tej przyjemności nie ma, zarówno dziecko, jak i kochanek zwiędnie. Być może będzie żyło, ale jego życie będzie pozbawione energii, miłości. Bolesne doświadczenia nie mogą być źródłem przywiązania i miłości. Jeżeli spodziewamy się bólu nasza reakcja jest obronna, zamykamy się na miłość, serce chowamy głęboko za pancerzem. Człowiek nie może kochać tych, którzy go ranią, chyba, że jest masochistą. Za miłością kryje się biologiczna potrzeba kontaktu i bliskości z osobą, dzięki temu ciała ulegają stymulacji i są pobudzone. Można powiedzieć, że kontakt z ukochana osoba ożywia nasze ciała, bez tego kontaktu te ciała są sztywne, jakby martwe, pozbawione energii. Potrzebę kontaktu odczuwamy jako tęsknotę i można ja porównać do głodu. Człowiek głodny pragnie nasycić się jedzeniem, człowiek pragnący kontaktu pragnie nasycić się miłości poprzez kontakt. Tęsknota sprawia, że osoba staje się smutna i wycofana. Zdrowa miłość powinna zapewniać przyjemność. Dzięki temu nie ma tęsknoty i nie pojawiają się destrukcyjne emocje. Im więcej ktoś doznaje w związku przyjemności tym bardziej potrafi kochać. Oferując komuś miłość zwiększamy również możliwość doznawania przez nas przyjemności. Gdy dajemy my również zyskujemy się, dzielimy się i pomagamy sobie w rozwoju. Ja mam nadzieję, że poprzez działalność serwisu www.dsmaster.pl będę pomagał ludziom rozumieć miłość, siebie samych i innych ludzi :).
Prześlij komentarz